W imieniu uczniów z dyskalkulią oraz wszystkich, którzy mierzą się z trudnościami matematycznymi, piszemy ten list otwarty, aby zwrócić uwagę na problem, który dotyka około 20 tysięcy maturzystów w naszym kraju. Nasze dzieci, młodzież, przyszli obywatele i liderzy zasługują na system edukacyjny, który będzie ich wspierał i nie ograniczał. Dziś matura z matematyki to narzędzie do segregacji i eliminacji, a nie wyrównywania szans. Rozwój ma wiele twarzy. Są wśród uczniów wybitni: humaniści, baletnice, plastycy, przewodnicy turystyczni, hotelarze, uczniowie o zdolnościach lingwistycznych. Są także uczniowie z różnymi rodzajami zaburzeniami takimi jak: FAS, ADHD, spektrum autyzmu oraz ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się, które utrudniają nabywanie i przyswajanie umiejętności szkolnych w jednym lub kilku obszarach.
Dyskalkulia – Cichy Wróg
Dyskalkulia jest specyficznym zaburzeniem zdolności matematycznych, które wpływa na umiejętność przetwarzania liczb i wykonywania operacji matematycznych – dotyka od 1,3% do 13,8% dzieci w wieku szkolnym. Dla tych uczniów, matematyka nie jest tylko przedmiotem szkolnym, lecz barierą, która zamyka przed nimi drzwi do dalszej edukacji i realizacji marzeń.
Uczniowie z dyskalkulią często zmagają się z:
brakiem zrozumienia pojęć liczbowych
zakłóceniami orientacji wyobraźni przestrzennej
trudnościami w rozpoznawaniu i używaniu symboli
problemami z zastosowaniem matematyki w zadaniach praktycznych
niemożnością wyboru właściwej strategii w rozwiązywaniu problemu i w zamianie strategii na inną.
Neurobiologiczne Podłoże
Badania naukowe wykazują zmniejszoną aktywność w obszarach mózgu odpowiedzialnych za przetwarzanie matematyczne u osób z dyskalkulią. Problemy z komunikacją między obszarami mózgu oraz zaburzenia w funkcjonowaniu hipokampa dodatkowo wpływają na trudności z przyswajaniem matematyki.
Stracony Potencjał
Obowiązkowa matura z matematyki wyrzuca do kosza lata edukacji młodych ludzi, którzy mogą być utalentowani w innych dziedzinach. Obecnie, bez egzaminów wstępnych na studia, egzamin maturalny definiuje przyszłość młodego człowieka. Dla uczniów z dyskalkulią obowiązkowa matura z matematyki oznacza zamknięcie drzwi do dalszej edukacji i rozwoju naukowego.
Raport OECD (2023) wskazuje, że poziom stresu wśród uczniów w Polsce jest jednym z najwyższych w Europie. Badania CBOS (2022) pokazują, że ponad 60% uczniów uważa obowiązkową maturę z matematyki za zbędną. W ostatnich latach obserwujemy znaczne pogorszenie kondycji psychicznej dzieci i młodzieży i wzrost zaburzeń psychicznych w tej grupie i niewątpliwie przewlekły stres jest jednym ze znaczących czynników ryzyka występowania w/w zaburzeń, a w tym zachowań samobójczych.
Walka o Prawo do Edukacji – Stop matematycznym kajdanom!
Apelujemy do środowisk psychologicznych, psychiatrycznych, pedagogicznych, rodziców i szkół o połączenie sił w walce o prawo do wyboru przedmiotów maturalnych.
Zwracamy uwagę, że zgodnie z Konstytucją RP „każdy ma prawo do nauki” (art. 70 ust. 1), a na państwie spoczywa obowiązek zapewniania obywatelom powszechnego i równego dostępu do wykształcenia (art. 70 ust. 4). Prawo do nauki gwarantują również akty prawa międzynarodowego, takie jak: Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (art. 26), Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych (art. 13), Protokołu nr 1 do Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (art. 2). Postanawia się w nich m.in. o tym, że nikt nie może być pozbawiony prawa do nauki, które winno zmierzać do pełnego rozwoju osobowości i poczucia godności ludzkiej. Tymczasem weryfikacja zdolności matematycznych na maturze niejednokrotnie zamyka młodemu człowiekowi dalszą drogę rozwoju, stawiając go w nierównoprawnym stosunku do osób, które nie zmagają się z trudnościami matematycznymi. To wykluczenie jest niezgodne z Konstytucją RP, która statuuje obowiązek zapewnienia równego traktowania wszystkich obywateli (art. 32 ust. 1).
Prośba o Zmianę
Chcemy podkreślić zgodnie z najnowszymi analizami i wynikami badań naukowych, dotychczas podnoszone argumenty przeciwko wprowadzeniu zmian w zakresie przedmiotowym egzaminu maturalnego, straciły na aktualności. Dlatego apelujemy o pilną zmianę systemu edukacyjnego. Dla dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi matura z matematyki to wspinaczka na Mount Everest. Podstawa z matematyki na maturze powinna być dla chętnych i pasjonatów, a nie przymusem dla wszystkich. Matura (wykształcenie) jest naszym paszportem do przyszłości – pozwólmy każdemu uczniowi na nabycie tego paszportu, bez względu na jego indywidualne zdolności.
Dziękujemy za każdy głos wsparcia i udostępnianie naszego listu.
Anna Drożdż – psycholog, mama licealistki Dr Aleksandra Lewandowska- specjalista psychiatra dzieci i młodzieży; konsultant krajowa w dziedzinie psychiatrii dzieci i młodzieży Prof. dr hab. n. med. Katarzyna Kucharska– specjalista psychiatra, wykładowca, pracownik naukowy UKSW Dr hab. Dagmara Kuźniar – prawnik, wykładowca, profesor UR Joanna Namysł – zarząd Fundacji Pozytywna Psychiatria
Zapraszam do zapoznania się z listami/komentarzami specjalistów do rodziców (list do rodzica) oraz pacjentów (dekalog pozytywnej diety). W zakładce nowości/aktualności znajdziecie Państwo interesujące informacje dt. zaburzeń psychicznych i ich leczenia, a w zakładce publikacje – książki i artykuły, z których można skorzystać celem pogłębienia wiedzy klinicznej. Serdecznie zapraszamy do zapoznania się z informacjami dt. przebiegu grudniowej konferencji oraz załączonymi wykładami na temat zachowań autodestrukcyjnych.
Prof. Katarzyna Kucharska
Refleksje z konferencji Naukowo-Szkoleniowej pt. „Zdrowie psychiczne współczesnego człowieka. Pułapki autodestrukcji i skuteczna terapia”. 4 grudnia 2024, Aula Schumanna UKSW, Warszawa
Centrum Psychosomatyki i Psychologii Zdrowia i koło studenckie Psychosomatyka w Instytucie Psychologii UKSW w Warszawie we współpracy z głównym patronem Fundacją Pozytywna Psychiatria zorganizowali interdyscyplinarne wydarzenie naukowe poświęcone tematyce autodestrukcji współczesnego człowieka. Konferencję otworzyła Prof. Katarzyna Kucharska a słowo wstępne wygłosili Prorektor ds. Nauki UKSW ks. prof. Ryszard Sadowski oraz Gość specjalny Pani Anna Brzezińska z Urzędu Marszałkowskiego Województwa Mazowieckiego w Warszawie. Zaproszeni eksperci – naukowcy i klinicyści- wygłosili wykłady dotyczące złożoności zachowań autodestrukcyjnych z uwzględnieniem najnowszych osiągnięć naukowych i klinicznych w problematyce zaburzeń odżywiania, zaburzeń spektrum autyzmu, zaburzeń osobowości, depresji i uzależnień behawioralnych i substancjonalnych. Wykład Prof. Katarzyny Kucharskiej pt. „Zaburzona regulacja emocji czy uzależnienie od jedzenia? ujawnił złożoność mechanizmów kompulsywnego jedzenia, który należy do najczęstszych pułapek autodestrukcji w dorosłej populacji Polaków, a jego leczenie stanowi duże wyzwanie dla klinicystów. Kolejny wykład Prof. Aliny Borkowskiej, kierownik Zakładu Neuropsychologii Klinicznej w Toruniu, odsłonił wieloaspektowość i szeroką skalę oddziaływań destrukcyjnych manipulacji we współczesnej rzeczywistości oraz niszczące konsekwencje manipulacji. Dr Magdalena Wayda-Zalewska, psycholog i psychoterapeuta z Instytutu Psychologii UKSW w wykładzie zatytułowanym „Dlaczego się niszczę Mamo…” przedstawiła neuronalne korelaty zaburzonych więzi z rodzicami i ich wpływ na strukturę mózgu u młodych kobiet z diagnozą jadłowstrętu psychicznego oraz zaburzenia osobowości borderline. Kolejne dwa wykłady były poświęcone zdrowiu psychicznemu mężczyzn. Prof. Dariusz Włodarek, lekarz medycyny, dietetyk, żywieniowiec i kierownik Zakładu Dietetyki Wydziału Nauk o Żywieniu Człowieka i Konsumpcji SGGW w Warszawie w wykładzie pt „Autodestrukcja żywieniowa u mężczyzn” przedstawił pułapki autodestrukcyjnych zachowań mężczyzn w relacji z jedzeniem, stosowaną suplementacją oraz aktywnością fizyczną. W kolejnym wykładzie Pani prof. Agata Szulc, kierownik Kliniki Psychiatrycznej Wydziału Nauk o Zdrowiu WUM przedstawiła bardzo niepokojące fakty dt. depresji i jej neuronalnych korelatów oraz skuteczności prób samobójczych w populacji mężczyzn z emfazą na oddziaływania profilaktyczne oraz nowe formy leczenia depresji. Kolejny z wykładów był przedstawiony przez Panią Małgorzatę Starzomską- Romanowską, psycholog, profesor Instytutu Psychologii UKSW i dotyczył problematyki cierpienia i zachowań autodestrukcyjnych u osób z diagnozą autyzmu z bogatą prezentacją przypadków klinicznych. W sesji popołudniowej Pan Robert Gajewski, psycholog i psychoterapeuta i nauczyciel akademicki przedstawił najnowsze teorie dt. zastosowania neuronauki w psychoterapii par z uwzględnieniem neuronalnych korelatów autodestrukcji relacji partnerskich. Ostatni wykład konferencji zatytułowany „Mózg dopaminozależny. Jak przestać pić czy grać?” został przedstawiony w niezwykle ekspresyjny i przystępny sposób uczestnikom przez psychologa i doktoranta Instytutu Psychologii Mateusza Wojtczaka. Prelegent wprowadził audytorium w tajniki uzależnionego mózgu oraz przedstawił popartą dowodami terapię o wysokiej skuteczności. Dwie sesje zatytułowane „burza mózgów” umożliwiły uczestnikom zadawanie pytań prelegentom, które zainicjowały naukowe dyskusje. Koło studentów psychologii UKSW przygotowało quiz dt. problematyki autodestrukcji, którego poprawne wykonanie było nagradzane w ramach konkursu pozycjami książkowymi. Konferencja była formę krótkiego kształcenia dla środowiska naukowego i klinicznego, psychologów, studentów psychologii, pedagogów, studentów pedagogiki, lekarzy, studentów medycyny, terapeutów, pielęgniarek, pracowników socjalnych, socjologów, nauczycieli, itd. W konferencji uczestniczyło około 200 osób z różnych środowisk naukowych, studenckich i klinicznych. Konferencja odbiła się szerokim echem medialnym ze względu na obecność mediów, między innymi Polskiego Radia, Radio Puls, Medexpress i Polsat.
Dziękujemy patronowi Konferencji Fundacji Pozytywna Psychiatria za zaangażowanie w popularyzację tego wydarzenia w środowisku rzeczników praw dziecka, pacjenta oraz praw obywatela oraz zwrócenie uwagi władz województwa mazowieckiego na ważność i aktualność problematyki autodestrukcji.
Cieszymy się, iż program konferencji spotkał się z Państwa życzliwością, a konferencja stała się kolejnym szerokim forum wymiany doświadczeń.
Pozytywni Ludzie pomimo nieidealnego świata i często trudnych sytuacji, w których się znajdują uważnie słuchają siebie i innych i dbają o potrzeby swoje i innych😊
Razem drodzy Państwo będziemy tworzyć nową lepszą rzeczywistość z pozytywnymi ludźmi wokół problematyki zdrowia psychicznego tj. psychiatrii, psychoterapii, psychologii, coachingu, pedagogiki specjalnej, dietetyki, psychosomatyki, pielęgniarstwa psychiatrycznego itp.
Aby tak żyć i przyciągać zdrowe relacje naszą uważność skoncentrujemy na zmianie sposobu naszego myślenia.
Zacznijmy od DEKALOGU CZŁOWIEKA POZYTYWNEGO z książki znanego psychologa i terapeuty Bernardo Stamateasa „Pozytywni Ludzie”
Pozytywny Człowiek:
Jest empatyczny, myśli o innych i ma wgląd na innych.
Nawiązuje bezpieczne więzi – jest autonomiczny i współzależny.
Emanuje nadzieją, wykazuje inteligentny optymizm i pozytywne nastawienie.
Wyraża radość ze spotkania, uśmiecha się i okazuje uczucia.
W relacji ja–ty bierze pod uwagę pragnienia drugiej osoby oraz własne pragnienia.
Jest zawsze taki sam: jego myśli, uczucia i działanie są spójne; jest transparentny.
Akceptuje drugą osobę taką, jaka jest dając jej odczuć – „jesteś dla mnie ważny”.
Jest obecny – tworzy przestrzeń emocjonalnej harmonii.
Mówi językiem drugiej osoby, pozytywnie się z nią komunikując i wybierając słowa, które budują.
Uprawomocnia innych ludzi identyfikując ich mocne strony oraz budując emocjonalne mosty.
List do Rodziców
Droga Mamo/ Drogi Tato
Spotykamy się w gabinecie w trakcie konsultacji dziecka wymieniając się opiniami na temat stanu zdrowia i aktualizując plan leczenia. Droga towarzyszenia dziecku z zaburzeniami psychicznymi w trakcie terapii nie jest łatwa. A Ty Rodzicu wspierasz swoje dziecko najlepiej jak potrafisz w codziennej rzeczywistości (nie ma idealnych terapii, specjalistów i rodziców 😊).
Rodzicu, na tej drodze nie jesteś sam i chciałabym zmotywować Cię do zadbania o swoje zdrowie i dobrostan, po to, aby skuteczniej wspierać własne dziecko w terapii i nie ustawać w swoim osobistym rozwoju.U rodziców z historią zaburzeń psychicznych w rodzinie generacyjnej czy też z wywiadem traum/zranień warto rozważyć podjęcie indywidualnej psychoterapii czy technik reparacji zranień, np. EMDR. W zmianie trudnych zachowań nastolatka często rekomendowaną terapią jest praca z całym systemem rodzinnym, czyli systemowa terapia rodzinna, której sesje odbywają się co 2, 3 lub 4 tygodnie.
Rodzicu proszę przyjmij strategię długodystansową w poprawie trudnych zachowań swojego dziecka. Pamiętaj, iż strategia quick fix, czyli szybkiego załatwienia problemu autodestrukcji prośbą czy groźbą, nie jest skuteczna, gdyż motywacja nie jest wyznacznikiem zmiany zachowań. Poprawa kliniczna nastąpi w dłuższym procesie zmian, kiedy pozwolimy nastolatkowi zrozumieć siebie, własne potrzeby i zranienia. To najlepsza droga do przekonania młodej osoby, że warto pracować nad sobą, a autodestrukcja nie jest skutecznym rozwiązaniem problemów (W pułapce autodestrukcyjnego mózgu nastolatka. Skuteczna terapia, 2022). Droga wspierania dziecka w terapii nie jest łatwa, ale zapewniam, iż przyniesie dobre efekty (biorąc pod uwagę plastyczność młodego mózgu), jeśli terapia będzie wdrożona szybko i prowadzona w atmosferze dialogu pacjent – lekarz/terapeuta/dietetyk. Nastąpi zmiana w redukcji czy zaprzestaniu autodestrukcyjnych zachowań, poprawie rytmów dobowych i nastroju, poprawie funkcji poznawczych oraz relacji społecznych. Wzrośnie wiara dziecka we własne umiejętności i poczucie wewnętrznej sprawczości.Farmakoterapia często jest konieczna, aby wyleczyć zaburzenia natury psychicznej i wesprzeć oddziaływania terapeutyczne. Leki stosowane u dzieci i nastolatków poza regulacją neuroprzekaźników mogą wpływać na plastyczność mózgu i nie mają właściwości uzależniających poza grupą benzodiazepin stosowanych krótkoterminowo w kryzysie.
Dziękuję za współpracę i okazane zaufanie 🙂
Prof. Katarzyna Kucharska
Okiem dietetyka
DIETA MIND czyli DIETA DLA MÓZGU
Dla prawidłowego funkcjonowania mózgu i zachowania jego morfologii niezbędne jest dostarczenie energii i składników odżywczych, w tym witamin, makro i mikro-elementów.
Sposób odżywiania ma na celu poprawę funkcjonowania mózgu oraz układu nerwowego. Wyniki publikowanych badań wskazują na zależność między dietą a ryzykiem rozwoju depresji. Protekcyjne działanie przypisuje się m. in. codziennej diecie zawierającej owoce, warzywa, orzechy, ryby i produkty pełnoziarniste.
Kluczowe są produkty umożliwiające mikroodżywianie mózgu – tak zwany brain food. Jest to żywność bogata w nienasycone kwasy tłuszczowe, białko oraz niezbędne witaminy i inne składniki odżywcze.
Co należy jeśćstosując dietę MIND? Produkty, jakie są zalecane do uwzględnienia w jadłospisie to:
ryby – przynajmniej raz w tygodniu,
zielone warzywa liściaste (brokuł, jarmuż, pietruszka, szpinak) – minimum sześć razy w tygodniu (pozostałe warzywa powinno się spożywać przynajmniej raz dziennie),
owoce, zwłaszcza jagodowe (borówki, maliny, jeżyny) – przynajmniej dwa razy w tygodniu,
produkty pełnoziarniste (pieczywo, kasza, makaron) – trzy porcje dziennie,
nasiona roślin zawierające nienasycone kwasy tłuszczowe (migdały, pestki dyni, orzechy) – 4-5 porcji w tygodniu,
mięso drobiowe – dwa razy w tygodniu,
oliwa z oliwek powinna być wykorzystywana jako główny tłuszcz
Jak wykazały badania, kwasy omega-3 mają wpływ na zwiększenie wydajności poznawczej, natomiast ich niedobór może wpływać na zmianę stanów emocjonalnych oraz słabsze reagowanie na bodźce.
Warto pamiętać, że kluczowe jest również odpowiednie nawodnienie organizmu. Okazuje się, że nawet niewielkie odwodnienie organizmu może wpływać na pogorszenie funkcji poznawczych, zaburzenia koncentracji, zmiany nastroju i zmęczenie.
Zapamiętajmy to jak w jaki sposób się odżywiamy może mieć duży wpływ na naszą koncentrację, samopoczucie i to w jaki sposób codziennie funkcjonujemy.
Ewelina Gleń – dietetyk kliniczny, psychodietetyk
Okiem Coacha Jestem coachem, uwielbiam zadawać pytania, szczególnie te transformacyjne. Wierzę, że te właściwie postawione prowadzą do pięknych zmian. Zatem moje pytanie na dziś skierowane do Ciebie. Jak wyglądają Twoje najważniejsze rozmowy te między sobą a sobą? Czy jest w tobie wewnętrzna przestrzeń na taki dialog?Czy masz w ogóle czas na takie pogadanki z najważniejszą osobą w swoim życiu? A może jest tak, że dobre lub te gorsze doświadczenia zamykasz wymownym wewnętrznym milczeniem, bo przecież nic się nie stało, sprawa załatwiona lepiej, gorzej, zatem tematu nie ma.A czy zbudowałaś/eś w sobie przestrzeń na celebrowanie zwycięstwa i życzliwą zadumę nad sytuacjami, gdzie nie było Ci do śmiechu, bo coś poszło nie tak, jak oczekiwałaś/eś? Czy zdarza ci się stanąć w podziwie za swoją wierność w codziennej rutynie życia rodzinnego, pracy zawodowej, w twoich relacjach czy też w wielu innych rolach życiowych? Jeśli na większość z tych pytań odpowiedziałaś/eś – nie, mam dla Ciebie dobrą wiadomość, możesz to zmienić. To twoja decyzja. Jest tak dużo w Tobie do ,,przegadania” z miłością i bez presji czasu. Wsłuchaj się w wewnętrzny dialog między sobą a sobą, w te najważniejsze rozmowy w twoim życiu, z Tobą w roli głównej. Wierzę i potwierdzam za Abrahamem Maslowem/im więcej będzie w Tobie samoakceptacji, tym mniej będziesz skłonny oceniać innych.
Z życzeniami wewnętrznej przemiany w otoczeniu pozytywnych ludzi.
Iwona Blajerska akredytowany coach EMCC
List do CIEBIE od psychoterapeuty Gdy jestem w roli psychoterapeuty, w moim gabinecie zwykle pojawiasz się, gdy potrzebujesz pomocy, a dalsze szukanie rozwiązań w pojedynkę jest trudne, często masz pewność, że niemożliwe. Sprawy, z którymi przychodzisz są bardzo różne, skala problemów również. Zadajesz pytania: jak pogodzić się ze stratą osoby, pracy; jak przestać się stresować wszystkim; jak budować relacje z innymi; jaką podjąć decyzję dotyczącą związku; jak wychowywać dziecko. Pytania bywają konkretne – moim zadaniem jest dostarczenie wiedzy, pokazanie kontekstów działań, dostarczenie narzędzi do zastosowania na co dzień. Przy okazji rozmowy, zwykle dotykamy bardzo delikatnych obszarów, co uruchamia emocje, na które znajdujemy przestrzeń, nazywamy je. Twoje pytania są początkiem pracy nad zmianami myślenia, przekonań na temat siebie i świata, zmianami schematów, a dalej zachowań, co w konsekwencji pozwala na podniesienie jakości życia (przecież w końcu o to w tym wszystkim chodzi). Szczególne miejsce w moim gabinecie znajduję dla młodych ludzi, którzy przychodzą z rodzicami – nastolatek to kryzys w kryzysie, zalew hormonów, poszukiwanie własnej tożsamości. Rodzice mówią, że się niepokoją, a Ty cierpisz tak bardzo, że przecinanie skóry żyletką pozwala chociaż na moment czuć ból tylko w jednym miejscu. Bywa, że zachowania autodestrukcyjne przybierają inną postać. Wejdę tylko tam, gdzie zapukam, a Ty mi otworzysz, czasami zdobywanie zaufania zabiera trochę czasu. To niezwykły przywilej towarzyszyć Ci w dojrzewaniu i wydobywaniu zasobów, które są, czasowo schowane…
Z podziękowaniami dla wszystkich moich pacjentów, za to, że walczą i podejmują decyzję o byciu szczęśliwymi.
Jestem mamą 15 letniego Maksa. Jakiś czas temu moje dziecko próbowało zakończyć swoje życie. Tak się zaczyna nasza historia, historia mojej przemiany, mojej rodziny i Maksa. Mieszkamy w małej miejscowości, a mój Maks jest wybitnie, wszechstronnie uzdolnionym dzieckiem. Szybko zaczął zdobywać tytuły laureata konkursów i olimpiad. Zapragnął być uczniem jednej z najlepszych szkół w Polsce, 150 km od domu. W kontekście faktu że rówieśnicy Maksa go nie rozumieli, a on nie miał żadnych przyjaciół w naszej mieścinie, uznaliśmy wtedy wspólnie z mężem że zmiana środowiska i jednocześnie szansa na rozwój to jest coś czego Maks wtedy potrzebował. Zgodziliśmy się na wyjazd. Nadszedł wrzesień i nasze dziecko wyjechało. Maks sprawiał wrażenie zadowolonego i szczęśliwego. Aż pewnego dnia dziwna z nim rozmowa telefoniczna nie dawała mi spokoju. Po rozmowie z wychowawcą internatu, okazało się że Maks się źle czuje. Łącząc złe przeczucia z samopoczuciem Maksa, pojechaliśmy w nocy do niego. Podróż trwała 2 godziny i przez dwie godziny myśli moje skupiały się wokół narkotyków, dopalaczy, alkoholu, podłożenia pigułki gwałtu, wszystko po kolei, ale nie pomyślałam o jednym, że moje dziecko chciało się zabić. 50 Tabletek apapu, setki cięć na ciele mojego dziecka, umiejscowione w miejscach pod bielizną, ból nie do opisania, rozpacz, żal, złość na siebie na męża na wszystko po kolei. Dlaczego? Ala – bo tak jeszcze wówczas do mojego dziecka się zwracaliśmy, nie chciała rozmawiać o tym co się stało, o przyczynie. Moje dziecko bardziej przepełniała wówczas złość, agresywny stosunek do mnie. Odbyła się rozmowa mojego dziecka z psychiatrą na oddziale – proszę Panią, Pani dziecko używa imienia Maks i męskich końcówek. Niby szok, a jednak coś jakby się tego spodziewałam. Czekała nas ciężka rozmowa z dzieckiem. Zapytałam Alę czy chcę aby mówić do niej Alek? Szeroki uśmiech na twarzy –taaaaak odpowiedziało. To były wtedy nasze najlepsze 6 dni spędzonych razem, w zamknięciu, na oddziale w szpitalu. Świetne rozmowy, śmiech, szczęście. I nagle rozpacz, musimy się rozstać, czas się przenieść do szpitala psychiatrycznego, czas leczyć moje dziecko. Trafiliśmy do prywatnego centrum leczenia psychicznego. Maks został, ja z rozdartym na pół sercem wróciłam do domu. Codzienne myśli, jak to będzie, to już nie córka? To teraz syn? Przecież ja chciałam mieć córkę, dać jej to czego ja jako dziewczyna mieć nie mogłam, jak to? Sama potrzebowałam pomocy psychiatrycznej. I jak to przekazać rodzeństwu? Moje młodsze dziecko, chłopiec lat 10, poinformowane, że teraz jest Maks i że będziemy do niego się zwracać imieniem męskim, jak do chłopca, powiedział: to znaczy, że Ala czuje się chłopcem? Tak odpowiedziałam, to znaczy, że od dzisiaj mam brata? Tak odpowiedziałam. Mój młodszy syn powiedział na to: O to extra. Tyle. Tak bardzo otworzył mi oczy, tak bardzo wtedy przejrzałam. Mój Boże jakie to ma znaczenie, syn? córka? Jest zdrowe, żyje, potrzebuje pomocy i wsparcia, trzeba o nie walczyć. Najpierw jednak wzmocniłam siebie, poszłam do psychiatry, dostałam leki, poszłam z mężem na terapię. Maks wyszedł ze szpitala. Czekałam na tą chwilę, a jednak bardzo się tego bałam. Maks wcześniej się izolował. Prawie nie wychodził z pokoju. Przecież się ciął w ukryciu. Nie wiedziałam, jak mam z nim postępować. Nawiązaliśmy kontakt z Panią Prof. Kucharską, która przyjmowała Maksa do szpitala. Rozpoczęliśmy Maksa leczenie. Ale nie związane z dysforią. Postanowiliśmy leczyć dusze tego biednego, zgubionego dziecka. Po prostu dziecka, nie chłopca, nie dziewczynki, tylko naszego kochanego dziecka. Pani Profesor zajęła się Maksem z wielkim sercem, dobrała odpowiednie leki. Nie mogłam w to uwierzyć jak dawno zgubione gdzieś moje dziecko, zaczęło powracać, śmiać się, spędzać z nami prawie każdą chwilę, gdy przyjeżdżało do domu. Nawet nie wiem, kiedy przestaliśmy myśleć o tym jak to będzie, że przecież mieliśmy córkę. Nie jest to dzisiaj żadnym problemem. Nie jest również problemem, że prawdopodobnie ma zespół Aspergera. Nie myślimy o tym, nie potrzebujemy formalnych diagnoz. Maks chyba też nie. Maks czuje się niebinarny. Nie identyfikuje się z żadną z płci. Ważne jest, że chce żyć, chce się zmieniać, chce walczyć ze swoimi lękami, których okazało się że jest wiele. Droga, którą przeszedł Maks, była bardzo trudna i wyboista. Dużo pracy jeszcze przed nim. Przede mną i moim mężem również. Nauczyłam się słuchać moje dziecko, a ono nauczyło się komunikować swoje potrzeby. Wszystko to dzięki poznanym nam ludziom, aniołom, których kolekcjonujemy. To Pan Rafał ze szpitala pediatrycznego, to on pierwszy wypowiedział słowa, dzięki którym Maks zapragnął walczyć o siebie, to Monika która pomogła nam poznać ludzi takich jak my, to Pani Katarzyna Kucharska – wspaniały anioł lekarz psychiatra, to Pani Iwona Rostkowska – cudowny pierwszy terapeuta Maksa, to Pan Mateusz Kempiński obecny terapeuta Maksa. Cały ten zespół wspaniałych aniołów uratował moje dziecko. Dał nowe życie. Zespół złożony z psychiatry i terapeuty wspaniale dba o dobry stan mojego dziecka. Terapia cały czas trwa, leczenie cały czas trwa. Jest dobrze. Oby tak zostało.
Z wyrazami Szacunku dla wspaniałych Aniołów, mama Maksa
Dekalog Pozytywnej Diety dla Pozytywnych Ludzi 🙂
1) Jedz to co cieszy Twój mózg, ale i ciało ! 2) Jedz powoli, nie spiesz się i delektuj się każdym kęsem. 3) Kosztuj różne potrawy, ale nie objadaj się. 4) Nie podjadaj przy przygotowaniu jedzenia; zadbaj o piękną oprawę muzyczną w czasie jedzenia i przygotowanie stołu. 5) Nic nie zwalnia Cię z regularności jedzenia – 3 posiłki i 2 przystawki w ciągu dnia. Nieregularność jedzenia rozleniwia Twój metabolizm! 6) Unikaj pokarmów i napojów wysoko węglowodanowych- zastąp tradycyjny cukier zdrowymi zamiennikami ksylitolem lub erytrolem. 7) Pamiętaj o wodzie, która jest podstawą gospodarki elektrolitowej w Twoim organizmie. 8) W przypadku nieprawidłowej relacji z jedzeniem – nie bój się tłuszczy ponieważ w tłuszczach rozpuszczają się jakże ważne dla organizmu witaminy A (wzrok), D (kościec), E (rozrodczość)
i K (krzepliwość). 9) Ignoruj kłamliwy głos anoreksji i otwórz się na życie i jedzenie, które jest twoim zasilaniem. Warto! Powróć do NAS! Potrzebujemy Ciebie -Twojej wrażliwości i intelektu do budowania pozytywnego świata RAZEM 10) Pamiętaj – jedzenie jest Twoim lekarstwem!
